Ook een operatie zou niet helpen, "er bestaat een reële kans dat postoperatief de pijnen eventueel toenemen en anderzijds lopen we dan ook het risico van een postoperatieve fobrose" kreeg ik te horen.
Na een tijd ben ik weer terug aan het werk gegaan maar helaas een paar dagen en ik was weer thuis met het gevolg dat ik mijn ontslag kreeg en ik dus werkeloos werd.

Na een hele tijd dat de pijn weer de kop opstak ben ik ten rade geweest bij een andere arts, die stelde me voor om een Myelografie te doen alsook een myelo-ct ik wist niet wat dit onderzoek zou inhouden maar ik zal het zekers niet meer vergeten, wat hebben ze me toen pijn gedaan zowat 8 keer met die naald tussen de wervels in om mergvocht eruit te trekken om dan een contrast in te spuiten, een half jaar erna voelde ik het nog.
Weer kreeg ik de bevestiging dat er hernia’s aanwezig waren maar ook werd er direkt bij verteld dat een operatie niet zou helpen.
Dan maar weer verder doen met medicijnen en ja het ging weer een tijd goed.

Ik heb eigelijk het geluk gehad dat ik veel thuis ben geweest ook omdat mijn vrouwtje Eliane blind is dus ik was haar hulp in huis.

Opeens kreeg ik weer een werkaanbieding wat ik met heel veel plezier aan wilde nemen toch ik vertelde hen dat ik rugklachten had, dit was geen probleem ze zouden er rekening mee houden werd me verteld dus een aangepaste job.
Ik leerde er leuke mensen kennen en mijn funcie werd al vlug uitgebreid tot magazijnier heerlijk met mijn collega’s alle dagen werken maar dit ging helemaal niet goed want het was erg belastend voor mijn rug dat voelde ik na een paar dagen al maar toch wilde ik graag blijven doorwerken tot op een dag het echt niet meer ging en ik thuis moest blijven.
Ik nam weer contact op met een andere arts en er werden weer onderzoeken gedaan als ook een scan van de rug.
Ik kreeg te horen dat er slijtage erbij was gekomen aan de tusselwervels en door deze slijtage zouden de zenuwen geïrriteerd worden.
Ze stelde me voor om 3 epidurale spuiten te laten zetten.
Ik wist ook niet wat ik me daarbij moest voorstellen alleen werd me verteld dat ik niet met mijn wagen naar het ziekenhuis moest komen daar ik zelf niet meer naar huis mocht rijden.
De afspraken werden vastgelegd en ik werd dus naar het ziekenhuis gebracht door iemand van de familie (mijn vader).
Ik mocht direkt op een bedje gaan liggen en er werd serum aangelegd.
Een tijdje erna kwamen ze me halen en werd ik naar een koele kamer gebracht ik mocht rechtop gaan zitten en ik kreeg een verdoving toegediend en dan werd de spuit gezet.
Ik moet zeggen het deed helemaal geen pijn maar het was heel akelig ik hoorde het zo kraken.
Door de spanning van alles viel ik bewusteloos maar al vlug was ik weer bij mijn positieve en het was dus gebeurd.
Dan weer terug naar mijn kamertje en daar mocht ik blijven liggen.
Opeens kwamen ze me vertellen dat als ik de kleine wc gedaan had dat ik naar huis mocht gaan en jaaaaaaaaaaaaaaaaa dit was vlug gebeurd, heerlijk ik mocht naar huis!!!!!!

Drie weken erna moest ik me weer aanmelden in de pijnkliniek voor de 2de epidurale.
Weer even uitkleden en het bed in.
Even later werd ik weer afgehaald naar het bewuste kamertje gebracht en de spuit werd weer gezet.

Drie weken erna weer naar de pijnkliniek, weer hetzelfde, uitkleden het bedje in serum werd aangelegd, en ja het was weer zover ze kwamen me weer halen, weer dat koele kamertje binnen maar de arts was er nog niet dus even een babbeltje maken met de verpleegster en ze vroeg hoe het me ging.
Ik vertelde haar dat het precies erger werd.
Dit moet je dadelijk tegen de dokter zeggen vertelde de verpleegster, en ja daar kwam de arts en ze vroeg me dus hoe het ging.
Ook aan haar vertelde ik dat het precies erger werd.
Dan heeft het geen zin dat we de 3de epidurale zetten kreeg ik te horen, want het had al wat beter moeten zijn.
Ze verwees me weer door naar de behandelend arts en ik moest maar kijken wat die nog verder wilde doen.

Enkele weken erna had ik een afspraak, hij vroeg me hoe het ging en ik vertelde hem dat er geen vooruitgang was.
Hij stelde voor om het weer te proberen met andere medicijnen.
Ook stelde hij voor om nogmaals een myelografie te doen maar daar heb ik hem vriendelijk voor bedankt ik was het allemaal spuug zat.
Ik had nog heel wat vragen voor de arts maar deze sprong recht en voor ik het wist stond ie al aan de deur ik mocht gaan!!!!!

Dan maar weer naar huis, enkele dagen erna ging ik naar mijn huisarts en vertelde hem alles.
Deze stelde me voor om weer naar een andere arts te gaan, deze arts beloofde dat ie me zou helpen.
Ik zou geen medicijnen meer moeten slikken en ik zou weer aan het werk kunnen.
Hij zou dus beginnen met infiltraties.
Ik mocht de week bij hem terug komen en dan konden we beginnen met de behandeling, maar het ging nog niet beter het werd erger en ik moest mijn medicijnen blijven doornemen.
De week erop weer naar de arts en ik vertelde hem dat het niet goed ging.
Ook begon ik op een gegeven moment met mijn linkerbeen te slepen de kracht werd minder en dit viel de arts wel erg op.
Hij was heel eerlijk naar me toe en zei me dat ie zich vergist had, hij kon me niet helpen en ik moest het verder doen met medicijnen.
Je bent een chronische pijnpatiënt.
Ik zat er aangeslagen bij want ik had toch wel verwacht dat ie wat voor me zou kunnen doen.

Als ik weer mijn verhaal deed naderhand bij mijn huisarts stelde die voor om naar een pijnkliniek te gaan.
Dan maar weer een afspraak gemaakt bij de pijnkliniek na wat onderzoeken vertelde me de arts dat we het eens gingen proberen met medicijnen en ook werd afgesproken om het eens te proberen met een tens.
Jeetje wat werd ik ziek van die medicijnen ik kon ook niets meer dan op de bank liggen.
Dan maar weer contact opgenomen met de arts en die vertelde me koud weg, blijf ze gewoon maar door nemen.
Dit deed ik ook tot op een dag mijn vrouw de medicijnen in de vuilbak had gegooid.
Ik had wel nog een afspraak met mijn arts opstaan en ik wilde hem toch nog eens spreken.
Hij vroeg me hoe het ging en ik deed mijn verhaal over de medicijnen en hij stelde voor om weer iets anders te proberen, maar mijn huisarts was er niet akkoord mee en gooide het voorschrift de prullenbak in.

Ik ben dus zo’n 1 jaar op het ziekenfonds geweest en moest dan bij artsen komen van het RIZIV.
Deze besliste dat ik gerust weer aan het werk kon, ik kon nog productiewerk kreeg ik te horen dus ik moest de week erop ’s maandags weer aan het werk.

Thuis gekomen belde ik mijn huisarts en vertelde hem dat ik weer aan het werk moest.
Hij was behoorlijk kwaad en zei dat ik niet mocht beginnen.
Dan maar naar de vakbond en mijn verhaal daar gedaan.
Ze zouden dus in beroep gaan tegen de uitspraak maar dit kan wel 1 jaar duren eer ik daar iets van ga horen.