Officieël moet er aan vijf van de onderstaande negen DSM IV Criteria voldaan worden om de diagnose Borderline Persoonlijkheidsstoornis te krijgen:
Bijvoorbeeld:
Bij mannen wordt eerder vluchten in drank-, gokverslaving en criminaliteit gezien en bij vrouwen eerder automutilatie.
Redenen voor zelfverwonding:
Dissociatie.
Dissociatie is een veranderde bewustzijnstoestand, ik ben er wel, maar in gedachten ben ik er niet, de automatische piloot geeft antwoord.
Maar van binnen:
De eigen identiteit is verdwenen, de patiënt past zich aan aan wat hij/zij denkt dat van hem/haar verwacht wordt, wringt zich in alle bochten en is bereid tot manipulatie om te voorkomen dat hij/zij in de steek gelaten wordt.
Iemand is of hartsvriend(in), al binnen een minuut, of wordt totaal verworpen.
Mensen worden onderverdeeld in ‘veilig’ of ‘niet veilig’.
Een jarenlange vriendschap kan plotseling beëindigd worden door één enkele opmerking waardoor de persoon overgaat van alles naar niets.
Voortkomend uit wantrouwen, altijd zoeken naar ruzie, prikkels, om het vervolgens niet aan te kunnen.
De wisselingen kunnen ook zonder aanwijsbare reden komen, maar beide uitersten zijn extreem.
De wisselingen kunnen enkele minuten tot een aantal dagen duren.
Verlatingsangst, het lijkt heel goed met de patiënt te gaan tot dat je weg gaat.
Omslaan in stemming, paniek en agressie volgen.
Het ritme van de dag aan houden is moeilijk, de patiënt zakt snel weg in een lusteloze bui en ligt de hele dag op de bank of speelt computerspelletjes.
Leegte, de patiënt weet niet wat hij/zij voelt, denkt of vindt.
Dit wordt beschouwd als het ‘engste’ gevoel van Borderline, niet vrolijk of verdrietig, maar helemaal niets voelen.
Niet bestaan, niet ‘zijn’.
En het steeds terugkerende gevoel van ‘wie kan er nou van MIJ houden?’.
Woedeaanvallen die niet misselijk zijn, als de patiënt alleen gelaten wordt, denkt verstoten te worden of zomaar.
Ook agressie naar zichzelf toe, ‘straffen moet ik’, zeer voelen.
Gemis aan tijdsbesef, even van de wereld zijn.
Fantasie en werkelijkheid lopen door elkaar.
De patiënt maakt een afwezige indruk, staart en reageert niet helder en adequaat.
Dan is er nog de voortdurende angst dat de binnenwereld niet gezien wordt, aan de buitenkant is niet te zien hoe de Borderliner zich voelt van binnen.
De buitenkant laat vaak een persoon zien dat niet echt is, toneelspelen kan de Borderliner als de beste, om maar niet te verliezen.
